Mutluluk ne güzel bir şey.Bütün insanlar mutlu olmalı
bence.O zaman dünya üzerinde kötülük kalmaz.Mutlu olmak kadar mutlu etmek de
önemli tabiî ki.Yeryüzünde hiç kimse benim kadar mutsuz olmasın
bence.Etrafımdaki insanların neden hiç gülmüyorsun demesinden sıkıldım
artık.Gülünecek ne kaldı ki bu dünyada.“Gülüyorum sen görmüyorsun,az önce
kahkaha atıyordum” diyorum.Şaşırıyorlar.Kahkahalarım bir çığlık sesiyle eşdeğer
belki de insanların içinde bu kadar gülümsememem bu yüzdendir.
Umut ediyorum.Elimde
bozulup bozulup tamir etmesi zor olan umutlarım var benim.Umutlarım olmasa
cebimde,tamir etmesi zor olsa bile yaşayamazdım ben.Ağlayamıyorum bile
doğru düzgün.Göz pınarlarım kurumuş mu ne?İnsanların bana sürekli nasihat
vermesinden de nefret eder oldum.Vazgeçmek isteyip de vazgeçemediğim benim de
bir sürü davranışlarım var.Elimden geleni yapıyorum,kendimi
geliştiriyorum.Gerek kitaplarla,gerek de kendi kendime öğütler vererek yapmaya
çalışıyorum bunu.
Ünlü bir düşünür demiş ki “hayal kurmak bilgi edinmekten
daha önemlidir.Çünkü bilgi sınırlı,hayal gücü ise sınırsızdır.”Keşke bazı
eğitimciler de bunun farkına varabilse.Bir kere de bizi hayal gücümüzle sınasalar
ne güzel olmaz mıydı?Yani sürekli böyle bir şeyin olması imkansız tabii ama
arada bir olmalı bu tür şeyler bence.Mesela okulda öğrendikleriniz dışında
bildiğiniz bir bilgi var mı?Bunu da sormalılar.Öğrenciyi sırf okulda öğrendikleriyle sınamamalılar.Nerden
nereye geldim.Bitmez ki şimdi benim şikayetlerim.
Bahar geldi.Güneş artık ısıtıyor yeryüzünü.Bahar geldi
gelmesine ama benim içimde solan güllerin haddi hesabı yok.Karamsarlıktan
ölebilirim.Tek destekçim arkadaşlarım yanımda.Ailem bile değil düşünebiliyor
musun?Yoruldum artık hayat ile mücadele etmekten.Bu dünya bana göre bir yer
değil ki.
Kurumuş çorak topraklarda yalın ayak geziyorum şimdi.Ne
baharın anlamı var ne de hayatın tadı.Eğer hayat dedikleri buysa.Yaşamaktan
daha cazip geliyor mezar taşı.
