Sen Yine De Affet Beni

Ben hep böyleyim işte
Karanlığı severim
Öyle somut değil, bilirsin karanlıktan korkarım.
Soyut karanlık benim sevdiğim
Ruhumun karanlığı
Neden diye sorma
Çünkü cevabı biliyorsun.
İnsan gözlerini kapattığı zaman hisleri daha da belirginleşir, kalbine kadar ulaşır. Öyle bir karanlık işte benim karanlığım, içimde.
Biliyorum
Tüm bunlar saçma geliyor sana gelebilir de...
Ama inan kendimi değiştirmeye, geliştirmeye çalışıyorum.
Ve galiba bunu yapmak istedikçe daha da batırıyorum her şeyi.
Sen yine de affet beni, olur olmaz laflarıma düşüncelerime aldırma ne olur.
Sanırım deliliğe giden yolda ilerliyorum ve bunu bile bile engel koyamıyorum, üzgünüm.
Sen yine de affet beni ani patlamalarım, düşüncesizce sözlerim olabilir.
Yine de diyemem sana beni böyle sev diye..
Şimdi;
Geldi değil mi ayrılık vakti?
Gitmeden önce bir şey rica edeceğim
Beni bir yerlerde bir şekilde görürsen bir selam vermeyi çok görme emi?

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı

Bugün 23 Nisan ve o hiç ayrılamadığım çocukluğumdan, izlerini taşıyarak bugünde yaşıyorum.Zaman zaman aklıma geliyor çocukluğum.Annemin beni her 23 Nisan sabahı ablamla sahile götürdüğü zamanlar geliyor aklıma.Mutluluğu sadece oyunda bulduğum yılar.Yaşımı büyük söylediğim ve hatta bir an önce büyümek istediğim o masum yıllar.Şimdi ne değişti diye soruyor insan kendine.
Özgürlüğüm
Masumluğum
Umudum
Hayallerim
Beklentilerim
Bilincim
Hayat hikayem bile değişti.Yaşım yirmi olsa da hala salıncağa biniyorum.Galiba çocukluğumdan beri tek olumlu yaptığım şey insanları eskisi kadar umursamamak.Rahat olmaya çalışıyorum.Yeni insanlar tanımaya(çocukluğumda korktuğum o insanlar),yeni yerler elbette keşfetmeye çalışıyorum.Fakat ister yirmi olayım ister otuz telefonum hala zırıl zırıl.Anneme anlık olarak nerede olduğumu bildirmem gerek.
 Çocukken içe dönük bir çocuktum.Gerçi hala öyleyim kimseyle anlaşamıyorum ve genellikle bireysel takılmayı seviyorum.Şimdi üniversite de dörtlü kız grubum var.İnsan iletişimin de kendimi bütün ergenliğim boyunca odama kapattığım için çok gerideyim.Kimseye ayak uyduramıyorum kolay kolay.Fakat her nasıl oluyorsa bu kız grubum bana katlanıyorlar.Kimseyi üzmek istemiyorum ve bunu yapmak istemedikçe sanki etrafımı daha çok yakıp yıkıyorum.Belki de bazen başaramıyorum ben yaşamayı başaramıyorum gibi geliyor.
 Bugün çocuk bayramı bugün Atatürk'ün ve atalarımızın yaptıkları büyük işler unutturulmaya çalışılıyor.Bizler Türk Gençliği Atalarımızın bizlere armağan ettiği bu kutlu günleri unutmayacak ve unutturmayacağız.Çocuk istismarları Allah katında cezalandırılsın ve bir daha böyle bir olay dünyanın hiçbir yerinde asla yaşanmasın.

Mutlu Olmak

Mutlu olduğuma inanarak yaşadığım için mi yoksa gerçekten mutlu olduğum için mi mutluyum bilmiyorum. Ne kadar mutlu olursam olayım beni mutsuzluğa iten hüzünlendiren bir şeyler oluyor içimde.İçimden kaçma mücadelem beni daha da içime içime bağlıyor.Her zaman bir kurtuluş vardır, biliyorum. Her şey beyinde bitiyor.Benim en büyük hatam başarısızlığa inanmış olmak.Insanoğlu isteyince yapamayacağı şey yoktur biliyorum..eee neden o zaman hayatta başarılı olmak için icraate geçemiyorum.Tembellikten nefret ederken neden hep bir tembel olma yoluna giriyorum anlamıyorum.Yaşam enerjim tükenmiş gibi.Yakın zamanda öleceksin deseler 'olabilir'gibi bir cevapla umursamamazlıktan geleceğim gibime geliyor.
 Yorgunum...Ve beynim hiçbir şeyi algılayamıyor.
 Üzülüyorum...Ve düşünüyorum nasıl bir dünya bu böyle?
 Karamsar olma, iyi yönünden bak her şeye diyorlar bana.'Bırakalım da Polyanna'ya kalsın iyimserlik'diyorum. Gülüyorlar.
Kim ne derse desin senin hakkında dinlemeyeceksin.Seni senden başka iyi tanıyan hem de önyargılı olmadan tanıyan kimse yok bu hayatta.
Hani derler ya mutlu olmanın formülü umursamamak aynen öyle işte.
Affedecekain ama unutmayacaksın
Üzülsen de belli etmeyeceksin, dimdik duracaksın
Eğer mutlu olmak istiyorsan mutlu etmeyi de bileceksin.

Havada Kış Var

Penceremden bakıyorum
Havada kış var
Ağaçlar soğuğa direniyor
Nereden mi biliyorum
Çünkü yapraklarını dökmüşler çoktan
Benim pencerem öyle uçsuz bucaksız denize bakmaz
Öyle göğe de baktığı pek söylenemez
Dedemgilin evi kapatır biraz
Biraz da bahçedeki otlar
Kimseyle pencere pencereye gelmez
Bizim salonun penceresi
Kafam dolar, açar bir bakarım öyle
Karşıda babaannemlerin mahallesi ve vızır vızır araba sesleri
Annemin bahçeye ektiği gül çiçek açmış aralık ayında
Ocağa geldik bak hâlâ direniyor soğuğa
Havada kış var
Cebimde ellerim
Söyleyin bu geç gelen kış ne zaman gider
Ben nedense pek sevmediğim o yazı özledim
Nedendir bilmiyorum
Kendi odamdaki penceremden baktığım zaman
Evimizin gölgesiyle beraber, mahallemize vuran güneşi özledim
Söylesem geçer mi içime dolan bu koca yığın
Bağırsam gider mi içimdeki enkaz
Neden hep susmayı tercih ettim?

Ben açık sözlüyümdür bilesin
Ağzıma ne gelse söylerim
Aman dikkat söverim demedim

Yakışık almaz bir hanımefendiye

Hanımefendi kulaklarımda ne garip bir kelime

Havada kış var
Ömrüm geçiyor bak yine vize, final
Ha yağdı yağacak yağmur
Yağmurun altında ıslanmakta fayda var

Hasta olursun! Demesine bakmadan annenin
Aaa deliye bak! Demeden çevrenin
Romantizme bak! Diye dalga geçmeden kimsenin
Islanmasını bilmelisin hunharca yağan yağmurda
Öyle ya da böyle"elalem ne der"diye yaşarsan
Hayatına elalemden ördüğün zincirlerin arkasından bakarsın
Yine de haddini bileceksin
Geçmişe dönüp baktığında pişman olmayacaksın yaptığın işlerden
Geçmişinden güzel anılar bırakacaksın evlatlarına
Onlar seni dinledikçe örnek alacak

Havada kış var, yıl 2016'nın ilk ayı
Yeni yılda değişen bir şey yok deme
Kalk ve hayatını kendin değiştir.

03.01.2016 (Pazar)
Saat:14.26