Yaşamak neydi?

Zamanı durduramıyorum... Geriye de alamıyorum... Yaşamak için yeniden umutlandığımı, karamsarlığımı attığımı ve ani öfkelerimi, nefretlerimi, sinirlerimi bir köşeye fırlattığımı sanıyordum. Yanılmışım. En ufak krizde yeniden filizleniyor içimdeki ateş hatta eskisinden daha harlanmış. Uzaklaşmak, kaybolmak istiyorum her şeyden ve herkesten. Bir daha dönmemek üzere gitmek istiyorum. Bu gezegen çürüyor belki de kendi kendini imha etmeye programladı kedini. İçimdeki dünya çoktan kayboldu. Kapattı bana kapılarını ve imha oldu. Hiç bu kadar yalnız olduğumu hissetmemiştim. 

Yeni Bir Başlangıç

Okuyan var mı? Okumuş olan ya da.... Biliyorum biraz geç rastladım bu kitaba. Çoğunuz belki çoktan okudunuz. Ama nasip yeni oldu. Başlangıç olarak kafama yatkın bir kitap. Gençlik kitaplarını zaten ergenlikte değil sadece hala çok seviyorum. Her türlü kitap okurum ama en canımın sıkılmadığı kitap türleri gençlik serileri. Ya da Kimyager gibi. Bilin kurgu, fantastik, gizem, zihin yoran, düşündüren şeyleri çok severim (film, kitap, dizi vs) Geç de olsa yeni bir başlangıç diyorum. 

Dayanamıyorum

Uzun zaman oldu... Biliyorum çok ihmal ediyorum blogumu.. Ama hiçbir şey yapmak istemiyorum. Dünyayı Corona virüsü sardı. Dışarı çıkamıyorum... Çoğu insana göre şanslıyım bir bahçemiz var... Çayımı alıp bahçedeki masamda içiyorum... Gerçi orda da kedi tüyleri rahat vermiyor ama yinede bunun önlemi virüsten daha kolay...

Annemle sürekli tartışıyoruz ve bunalıyorum... Hayatımı hem kurtaran hem de mahveden kadın. Ne zaman beni anlayacak merak ediyorum... Yoruldum, sıkıldım, bıktım ve katlanamıyorum... Ruh halim paramparça. Kendimi işe yaramaz hissediyorum. Ne yapsam hiçbir şey yapmıyor oluyorum... Dayanamıyorum anne artık ya daha anlayışlı ol ya da beni görmezden gel lütfen