Mutlu olduğuma inanarak yaşadığım için mi yoksa gerçekten mutlu olduğum için mi mutluyum bilmiyorum. Ne kadar mutlu olursam olayım beni mutsuzluğa iten hüzünlendiren bir şeyler oluyor içimde.İçimden kaçma mücadelem beni daha da içime içime bağlıyor.Her zaman bir kurtuluş vardır, biliyorum. Her şey beyinde bitiyor.Benim en büyük hatam başarısızlığa inanmış olmak.Insanoğlu isteyince yapamayacağı şey yoktur biliyorum..eee neden o zaman hayatta başarılı olmak için icraate geçemiyorum.Tembellikten nefret ederken neden hep bir tembel olma yoluna giriyorum anlamıyorum.Yaşam enerjim tükenmiş gibi.Yakın zamanda öleceksin deseler 'olabilir'gibi bir cevapla umursamamazlıktan geleceğim gibime geliyor.
Yorgunum...Ve beynim hiçbir şeyi algılayamıyor.
Üzülüyorum...Ve düşünüyorum nasıl bir dünya bu böyle?
Karamsar olma, iyi yönünden bak her şeye diyorlar bana.'Bırakalım da Polyanna'ya kalsın iyimserlik'diyorum. Gülüyorlar.
Kim ne derse desin senin hakkında dinlemeyeceksin.Seni senden başka iyi tanıyan hem de önyargılı olmadan tanıyan kimse yok bu hayatta.
Hani derler ya mutlu olmanın formülü umursamamak aynen öyle işte.
Affedecekain ama unutmayacaksın
Üzülsen de belli etmeyeceksin, dimdik duracaksın
Eğer mutlu olmak istiyorsan mutlu etmeyi de bileceksin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder