Sadece zamanın oyunlarına kapılıp gittiğimi hissediyorum. Hayat denen oyundaki başarısızlığımı kutluyorum. Dünyanın her gününde varlığımın hiçbir anlamının olmadığını hissediyorum. Bu kadar uçlarda yaşayışım, bu kadar insandan uzak duruşum... Her yakında aslında uzaklığı fark ettim, her uzakta yakınlığı bazen. Mutlulukla mutsuzluk arasında bir yerdeyim. Çekip çıkamıyorum, anlamıyorlar. Çabalarım boşuna, hayallerim boşuna, varlığım boşuna. Ben bir hiçim... Evrenin benden ne istediğini hala anlayamadım. Bu bomboş yaşanan hayat beni boğuyor. Eskimeden çürüyorum, taş duvar gibi çöküyorum. Enkaz olmuşum, harabeye dönmüşüm.
Kurtulmak mümkün mü? Kaçıp gitmek yeni bir hayat yeni bir dünya, dünyam... Olamaz mı? Çok mu geç? Benliğimi kaybediyorum. Hayat denilen acımasız dünyanın içinde can çekişip duruyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder