Anneme İsyan.

Bu aralar gerçekten buhar olup gökyüzüne karışmak istiyorum.Ah şu annemin esprileri,şakaları beni hayattan soğutuyor.Çocukken böyle blog falan bilmezdim.Annem beni ne zaman üzse kağıtlara yazardım kızgınlıklarımı,isteklerimi.Annemin beni hiç anlamadığını düşünürdüm.Gerçi hala öyle düşünüyorum.Hep kafasının dikine gidiyor.Her şeye rağmen onu çok seviyorum, o benim annem.Fakat artık yetmedi mi hayatıma karışması.O istiyor ki benim hayatta hiç hatam olmasın.Oysa beni bir türlü anlamıyor.Yanlışlarım olmazsa doğruları nasıl öğrenebilirim.Hata yapmama izin ver anne lütfen.Bırak pişman olayım.Sen beni yönlendirdikçe ben yaşamıma zaten binlerce kez pişman olmuyor muyum sanıyorsun?Bak işte dinlemedim bu sefer seni sen edebiyat diye tutturmuştun ama ben yine de yazdım tarihi.Bırak anne artık anne sözü dinlemediğim için pişman olayım bir kere...Hayatımda benim yerime sen karar verdiğin için bazı şeylere artık kendi başıma okulda bile karar alamaz oldum,topluluk ne derse bende öyle hep onlara uydum.Çünkü hep hata yapmaktan korktum anne.Bana utangaçsın diyorsun.Düğünlerde kalkıp da oynamadım diye gözlerinle beni tehdit ediyorsun.Bırak özgür olayım anne.Belki hayat senin bana küçükken anlattığın kadar seri katillerle,organ mafyalarıyla dolu değildir.Bana babamı senden daha çok sevdiğimi söylediğim zaman kızıyorsun.Hiç düşündün mü seni neden onun kadar sevmediğimi?Şimdide bana seni ona vereceğim buna vereceğim diyorsun.Anne kırılıyorum yapma böyle şakalar.Çocuk aklımla bana söylediğin şu söze bak.İSTEMİYORUM anne senin seçtiğin biriyle evlenmek falan istemiyorum.Kimsenin mal varlığında gözüm yok benim.Bana sevgi lazım anne...Sevgide bir yere kadar deme anne.Bilemezsin beni yaşatan bir diğer duygunun sevgi olduğunu.