Mutluluk

Mutluluk ne güzel bir şey.Bütün insanlar mutlu olmalı bence.O zaman dünya üzerinde kötülük kalmaz.Mutlu olmak kadar mutlu etmek de önemli tabiî ki.Yeryüzünde hiç kimse benim kadar mutsuz olmasın bence.Etrafımdaki insanların neden hiç gülmüyorsun demesinden sıkıldım artık.Gülünecek ne kaldı ki bu dünyada.“Gülüyorum sen görmüyorsun,az önce kahkaha atıyordum” diyorum.Şaşırıyorlar.Kahkahalarım bir çığlık sesiyle eşdeğer belki de insanların içinde bu kadar gülümsememem bu yüzdendir.

 Umut ediyorum.Elimde bozulup bozulup tamir etmesi zor olan umutlarım var benim.Umutlarım olmasa cebimde,tamir etmesi zor olsa bile yaşayamazdım ben.Ağlayamıyorum bile doğru düzgün.Göz pınarlarım kurumuş mu ne?İnsanların bana sürekli nasihat vermesinden de nefret eder oldum.Vazgeçmek isteyip de vazgeçemediğim benim de bir sürü davranışlarım var.Elimden geleni yapıyorum,kendimi geliştiriyorum.Gerek kitaplarla,gerek de kendi kendime öğütler vererek yapmaya çalışıyorum bunu.

Ünlü bir düşünür demiş ki “hayal kurmak bilgi edinmekten daha önemlidir.Çünkü bilgi sınırlı,hayal gücü ise sınırsızdır.”Keşke bazı eğitimciler de bunun farkına varabilse.Bir kere de bizi hayal gücümüzle sınasalar ne güzel olmaz mıydı?Yani sürekli böyle bir şeyin olması imkansız tabii ama arada bir olmalı bu tür şeyler bence.Mesela okulda öğrendikleriniz dışında bildiğiniz bir bilgi var mı?Bunu da sormalılar.Öğrenciyi  sırf okulda öğrendikleriyle sınamamalılar.Nerden nereye geldim.Bitmez ki şimdi benim şikayetlerim.

Bahar geldi.Güneş artık ısıtıyor yeryüzünü.Bahar geldi gelmesine ama benim içimde solan güllerin haddi hesabı yok.Karamsarlıktan ölebilirim.Tek destekçim arkadaşlarım yanımda.Ailem bile değil düşünebiliyor musun?Yoruldum artık hayat ile mücadele etmekten.Bu dünya bana göre bir yer değil ki.

   

    Kurumuş çorak topraklarda yalın ayak geziyorum şimdi.Ne baharın anlamı var ne de hayatın tadı.Eğer hayat dedikleri buysa.Yaşamaktan daha cazip geliyor mezar taşı.