Bu sene yazdan hiçbir şey anlamadım ben.Sadece sıcağı vardı bir.Norveçten halam da gelmedi.Öylesine sıkıcıydı ki.Bu yaz ablamlar İstanbul'dan geldi sadece.Öteki kardeşim de Karabükteydi şimdi İstanbul'da çalışıyor.Halam bir yandan eniştem bir yandan Amerika hariç dünyanın dört bir yanına dağıldık.Benim de dediğim gibi birimiz Norveç birimiz Hakkari (yani ben ona ortadoğu diyorum)birimiz karadeniz birimiz Istanbul'da (eniştem orda ve o da avrupa yakasında)ve birimiz İzmir'de...Ayrılık o kadar zor ki ve kardeşlerimi o kadar çok seviyorum ki...Yani iki ablamı da çok seviyorum ayrım yapmış olmayayım ama büyük ablamı bir başka seviyorum.O benim karanlık gecelerime ışık saçan bir melek gibi.Galiba öteki ablamla aramda bir yaş olduğu için pek anlaşamıyorum.Oysa büyük ablamla öyle mi?O benim resmen ruh ikizim.Eniştemi de çok seviyorum.Annem ve babam mezhep farkı var diye vermek istemediler.Ne saçma değil mi?Ablam eniştemle tatile çıktı,ardından öteki ablam İstanbul'a gitti.Ben yine yalnızlığımla,müziklerimle teen wolfumla,kitaplarımla ve blogumla başbaşa kaldım.Hayatımdan memnun değil miyim?Tabiki memnunum.Ama aşırı sıcaklar boğmaya başladı yine elime bir kitap alıyorum ama nedense aklımı bir türlü toparlayıpta kitaba başlayamıyorum.Beynimdeki düşünceler yüreğimi kemirmeye başladı.Şu sıralar sadece müzikle ilgilenir oldum.Acaba bu geçmiş yaşantılarımdan mı yoksa üniversiteyi kazanmanın heyecanından mı kaynaklanıyor bilemedim.Sanki bir üniversite için yeterince bilgiye sahip değilim ve sanki orada da insanlar hep kalbimi kıracak gibi.Bir yandan da insan kendini sanal alemin dışına atmak istiyor.Hayatımda hiçbir arkadaşımla sinemaya gitmişliğim yok.Seville gidecektim ama şu sıralar maddi açıdan kötü olduğumuz için bir türlü para biriktiremedim,sanırım o da biriktiremedi.Artık hayal kurmaktan da vazgeçtim zaten zamanı akışına bıraktım ve olduğu gibi yaşıyorum.Hayal kırıklığına uğramaktan çöktüm artık hayallerimle.Şimdi hayallerimi kitaplarda,müzikte bulmaya çalışıyorum.Ondan da çabuk sıkılıyorum.Yani nasıl hala nefes alabiliyorum ki ben...Bir yaşama nedenim yok,resmen bir hiçmişim gibi.Aşık bile olamıyorum,gerçekten çünkü bunun yüzünden de hayal kırıklığına uğramaktan bıktım.Umarım üniversite beni açar ve umarım daha mutlu bir insan kılar.Çünkü gerçekten sanki sahte gülümsemelerim yavaş yavaş yüzümde yer edinmeye başladı gibi.Sanırım yüzümde kalıplaştıklarında artık ölü bir insandan farkım kalmayacakmış gibi.
Uçurumun kenarındaydım ben
Beni görmemeye yemin etmiş gibiydin
Yüreğim nasıl dayanabilirdi ki bu acıya
Beni öldürmeyi seçtin sen
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder